Κουκκίδα....

Είναι κάποιες νύχτες που ο ποιητής κοιτάζει τον εαυτό του με θλίψη...
Είναι οι στιγμές που βλέπει αυτό που οι άλλοι αγνοούν...
Η ποίηση υποτίθεται ότι πρέπει να προέρχεται από το βάθος της ψυχής μας...
Να λειτουργεί σαν εργαλείο ανασκαφής και να φέρνει αυτά που βρίσκονται εκεί στην επιφάνεια...
Άλλα το μυαλό πάντα μιλάει πρώτο...
Πάντα σκέφτεται πρώτο...
Πάντα δικάζει πρώτο...
Και αυτή η πρωτιά κάνει τον έμμετρο λόγο να μοιαζει αστείος ...
Την αγάπη να είναι σκληρή...
Κάνει και την δική του ποίηση να μοιαζει άσχημη...
Και όχι μόνο...
Κάνει τους ήρωες να μην μπορούν να ανταποκριθούν στο βάρος του ονόματος τους...
Τις νεράιδες να μεταμορφώνονται σε γυναίκες βαμπίρ και τους προικισμένους μάγους σε κοινούς τσαρλατάνους...
Γεμίσαμε επιδιορθωμένες καρδιές,απόδειξη της άρνησης του μυαλού να υποταχθεί στην ψυχή μας...
Μερικές φόρες η μοίρα και το πεπρωμένο χρειάζεται να δουλέψουν μαζί...
Σαν μέλη μιας αρχαίας μαφίας οδηγούν με συνέπεια την τραγωδία στην κάθαρση...
Εκεινη την στιγμή, ο ποιητής γράφει τα πιο όμορφα ποιήματα του...
Και όμως η ποίηση δεν είναι μόνο αυτό...
Δεν είναι μόνο όμορφα λόγια βαλμένα έντεχνα στην σειρά...
Ένα λουλουδι που ανθίζει σε ένα αφιλόξενο τσιμεντένιο πεζοδρόμιο είναι μια από τις πιο υπέροχες μορφές ποίησης...
Η πιο όμορφη ανθρώπινη ποίηση βγαίνει μέσα από τον πόνο και τον μαρασμό...
Η ποίηση είναι η ψυχή του καθενός με λέξεις...
Ένα χαλάρωμα του νου...
Ήχοι και αισθήματα επάνω σε χαρτί...
Μέσα σε αυτό τον κόσμο που ερχόμαστε με κραυγές και φεύγουμε στην σιωπή...
Μέσα σε αυτό το σύμπαν που η ζωή μας είναι μια κουκκίδα ...
Η ποίηση είναι η γραμμή που μας ενώνει με το άπειρο...