Παράκληση στην μούσα...

Και εσύ μούσα μου...
Πηγή της κάθε έμπνευσης μου...
Γιατί στέκεσαι σιωπηλή και απόμακρη απόψε;
Σαν θεατής ενός αρχαίου εφιάλτη μου μοιάζεις...
Με ματώνει η θλίψη σου...
Δεν αντέχω την σιωπή σου...
Έλα...
Έλα κοντά μου και ζωγράφισε μου μια εικόνα...
Μια εικόνα του κόσμου σου...
Ακόμα και αν αυτός είναι ένας απελπισμένος κόσμος...
Έλα...
Και πες μου ιστορίες για εκείνα τα θεόρατα κάστρα που μέσα τους έχουν βασιλιάδες που ξέπεσαν...
Εκεί που τα ποτάμια είναι φτιαγμένα από δάκρυα,οι αρλεκίνοι είναι ανάπηροι και οι νεράιδες μελαγχολικές...
Έλα...
Και τραγούδησε μου ένα τραγούδι...
Εκείνο που μαθαίνεις σε όλους τους ρομαντικούς ιππότες...
Σε αυτούς που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στους τυφώνες της προδοσίας και της αποσύνθεσης...
Έλα...
Για να μου ψιθυρίσεις ιστορίες...
Ιστορίες για το πως οι πρίγκιπες πεθαίνουν πια νέοι από ακατανόητες νόσους και κανενός το φιλί δεν μπορεί να ξυπνήσει την ωραία κοιμωμένη...
Μούσα της ψυχής μου απόψε...
Φερε μαζί σου όση από την θλίψη και την απόγνωση θέλεις για να με αποκαρδιώσεις άλλα μόνο κανε μου μια χάρη..
Μην αγνοήσεις αυτή μου την παράκληση...
Έλα ...
Αφέσου για πρώτη και μοναδική φόρα στα θνητά μου χέρια...
Δείξε πίστη στην υπόσχεση μου...
Δώσε μου ένα σπαθί και το κλειδί από τα πιο όμορφα παραμύθια...
Και εγώ θα δώσω όλες τις μάχες...
Για σένα...
Και θα τις κερδίσω...
Μαζί με σένα...