Ianos

Σκονισμένες προτάσεις πήρα το θάρρος να σου γράψω
δεν προσπαθώ ότι έγινε να το αλλάξω
δεν προσπαθώ να σώσω ότι ζήσαμε μαζί
δε ζητάω άλλη ευκαιρία ή μια δεύτερη αρχή.
Είναι δύσκολο για μένα, πρέπει να το συνηθίσω
τα όνειρα που κάναμε μου λένε να τ' αφήσω,
αυτές οι αναμνήσεις το χέρι μου κρατάνε
λόγια που ειπώθηκαν που την καρδιά μου σπάνε
Τελειώνει ο χειμώνας και η άνοιξη κοντεύει
το θάρρος που δεν είχαμε τώρα μου περισσεύει
τώρα που ο καθένας, μόνος του, τον δρόμο του τραβάει
απορώ ποιος απ' τους δυο μας τώρα πιο πολύ πονάει
Ποιος απ' τους δυο μας έχει φταίξει πιο πολύ
όσο έφταιξα εγώ, έχεις φταίξει κι εσυ
λένε, έτσι στο τέλος τα φέρνει η ζωή
έτσι προσποιήσου πως δεν υπάρχει πληγή
Μπορεί να μην το θέλω μα μού 'ρχονται αναμνήσεις
μου 'χες πει "θα είμαι εδώ όποια στιγμή με ζητήσεις"
μα τις στιγμές που σε ζητούσα, εσύ ήσουν απών
και όταν με ήθελες εσύ εγώ δεν ήμουν παρών
το 'χες πει "αρρωστημένο" το 'χες πει καρναβάλι"
και μην πεις ότι μόνος μου τα σκέφτηκα πάλι
ότι κάναμε μαζί, στο τέλος το σκοτώσαμε
σώθηκαν οι στιγμές, δεν επιβιώσαμε
κάτι πήγε στραβά και τους θεούς θυμώσαμε
περήφανα και ψυχρά, μόνοι το τελειώσαμε.
Έγινε λέξη που ξέχασαν τα χείλη σου
ενα απ' τα βράδια που ο ύπνος δε σε πιάνει
μου είχες πει "θα είμαι πάντα δίπλα σου"
απορώ ποιος απ' τους δυο μας τώρα πιο πολύ πονάει..
Καλοκαίρι έχει έρθει κι εγώ μόνος μου θυμάμαι
πόσο ψεύτικα ήταν όλα, τα λόγια δε μετράνε
απορώ αν μια φορά μου 'λεγες την αλήθεια
ή δικές μου εφευρέσεις τα δικά σου παραμύθια,
απορώ αν μια φορά κατάλαβες τι έχω
ή δε το 'ψαχνες πολύ γιατί όλα μαύρα τα βλέπω,
θέλω ακόμα να μου λύσεις άλλη μία απορία
πες μου αν σου περισσεύει ακόμα λίγη αδιαφορία
που να θέλεις να μου δώσεις λίγη ακόμα αχαριστία
αλλά καμιά φορά μιλάς και εσύ με την απελπισία
ξέρω καταδικασμένη απ' την αρχή η ιστορία
ποτέ δεν το μετάνιωσα κι ας είναι μαλακία
ξέρω ήταν σχέδια που έκανες στο μυαλό σου
και για καλοκαίρι με τον κυνισμό σου
ίσως συναντηθούμε ξανά εγώ κι εσύ
ίσως ξαναβρεθούμε πάλι σε κείνο το νησί
ίσως σε κάποιον άλλον τα ίδια μ' εμένα να λες
γι' αυτό παίρνω την μοναξιά μαζί και πάμε διακοπές.
Κάπου σε είδα πριν μέρες, κρύφτηκα να μη με δεις
τυπικά μη μου μιλήσεις, λόγια άσχετα να πεις
στο 'χα πει "θα είμαστε ξένοι", μου 'χες πει "θα 'μαστε εντάξει"
πιο καλά που έγινε έτσι κι ας αργεί πια να χαράξει
ήσουν χαρούμενη και έτσι να είσαι πάντα
ελπίζω όμως να ακούς πότε πότε την μπαλάντα
εκείνη που ακούγαμε τη μέρα τη δικιά σου
έφτασε το φθινόπωρο και τα γεννέθλια σου
γι' αυτό σου γράφω, για να πω χρόνια πολλά σου
σου εύχομαι να γίνουν όλα τα όνειρα σου
κι αν δεν είμαι μέσα, πια καθόλου δεν πειράζει
ήμουν εκεί για μια φορά, τίποτα δεν τ' αλλάζει.
Έγινε λέξη που ξέχασαν τα χείλη σου
ένα απ' τα βράδια που ο ύπνος δε σε πιάνει
μου είχες πει "θα είμαι πάντα δίπλα σου"
απορώ ποιος απ' τους δυο μας τώρα πιο πολύ πονάει...
Έχω ακόμα πολλά που θέλω να σου γράψω
νιώθω πως δεν άλλαξα κι ούτε ποτέ θα αλλάξω
όμως το τελευταίο που σου στέλνω, είναι γράμμα
και μάθε καλά άλλο ένα πράμα
αν και έχει περάσει, απ' τ' αντίο, ένας χρόνος
δε θέλω συντροφιά, γουστάρω που 'μαι μόνος
κι αφού ακόμα απάντηση δεν έχω πάρει
θα φταίει που δοκιμάσαμε με πειραγμένο ζάρι
θα φταίει που κυνήγησα κάτι καλά κρυμμένο
βαρέθηκα όμως θαύματα ακόμα να γυρεύω
κι αφού ούτε ένα ακόμη όνειρο δε μου 'κανε την χάρη
ας φύγουνε όλα μακριά, ο διάολος να τα πάρει.
μάλλον δεν έκανα εγώ για τέτοιες καταστάσεις
ούτε μπορούσα να σταθώ σ' αυτές τις περιστάσεις
δεν ξέρω ποιο ήταν τελικά από όλα το καλό μου
μα ξέρω, έπαιξες καλά με τον εγωισμό μου
δε γράφω τίποτα άλλο, ο χρόνος θα δικάσει
τις λύπες μας και τις χαρές θα τις ξαναπεράσει
θα βρει άλλο τρόπο να πει την ετυμηγορία
και με μοναξιάς ποινή, θα λήξει η ιστορία
κλείνοντας να προσέχεις τίποτα άλλο μη σε νοιάζει
εσύ να 'σαι καλά για τα άλλα δεν πειράζει
κι αν βρεις κάτι μια φορά, εμάς να σου θυμίζει
κόψ' του αμέσως τα φτερά, καθόλου μην ελπίζει...
Έγινε λέξη που ξέχασαν τα χείλη σου
ένα απ' τα βράδια που ο ύπνος δε σε πιάνει
μου είχες πει "θα είμαι πάντα δίπλα σου"
απορώ ποιος απ' τους δυο μας τώρα πιο πολύ πονάει...