Σαν παλιό σινεμά...

Πριν λίγο καιρό είχα τις μαύρες μου...
Κάτι μερικά οικογενειακά προβληματάκια,λίγο η πίεση της δουλειάς,άντε βάλε και την χαζομάρα του μυαλού μου ,όλα μαζί είχαν συντελέσει στο να εχω μια απίστευτη κακοκεφιά...
Επειδή όταν είμαι έτσι ο γκρινιάρης από τα στρουμφακια είναι χαρά θεού παιδί μπροστά μου,απομονώνομαι μέχρι να μου περάσει...
Και ένας από τους λίγους και ίσως από τους καλύτερους τρόπους για να ξεχαστώ και να φτιάξει λίγο το κέφι μου είναι μια καλή ταινία...
Αυτό αποφάσισα και να κάνω λοιπόν....
Νοίκιασα μια πρόσφατης παραγωγής πολυδιαφημισμένη ελληνική ταινία, που μάλιστα είχε και μεγάλη εμπορική επιτυχία ,παράγγειλα μια πίτσα , έβγαλα από το ψυγείο μια κόκα κολα δίλιτρο και στρώθηκα εμπρός στην οθόνη για movie night...
Η ταινία άρχισε η ώρα περνούσε και παρόλο που ήταν κωμωδία εγώ δεν είχα καν χαμογελάσει...
Ένα άκρως προβλέψιμο σενάριο, μια πινελιά χυδαιότητας και προσπάθεια εκβιασμού του γέλιου του θεατή μεσώ βωμολοχιών και τραβηγμένων καταστάσεων...
Στα μισά αντί να φτιάχνει η διάθεση μου άρχισα να εκνευρίζομαι...
Και πριν χαλάσει τελείως μα τελείως η ήδη κακή μου διάθεση σηκώθηκα έβγαλα το DVD και έβαλα στην θέση του τους Γαμπρούς της Ευτυχίας...
Ξαναγύρισα στην θέση μου και στα πρώτα δέκα λεπτά στην πρώτη ατάκα προτροπή του Αυλωνίτη προς την Ελσα Ριζου " τραβά στο γιαπί" εννοώντας τον καλλωπισμού της Βασιλειάδου άρχισα να γελάω...
Μέτα από 15 λεπτά η διάθεση μου είχε αρχίσει να βελτιώνεται αισθητά...
Τώρα που το σκέφτομαι...
Τελικά ο καινούργιος ελληνικός κινηματογράφος είναι για κλάματα...
Ίσως και γιαυτό να καταφεύγουν ολο και περισσότερο στην διασκευή των παλιών έργων...
Ίσως τελικά το κενό του Σακελάριου,του Τσιφορου ,του Ψάθα,(αν δεν κάνω λάθος μόνο ο Δαλιανίδης είναι εν ζωή από τους τότε δημιουργούς) να μην μπορεί να αναπληρωθεί...
Ίσως οι παλιοί μας ηθοποιοί να είναι αναντικατάστατοι...
Αλήθεια ποιος από εμάς δεν ερωτεύθηκε την Αλίκη η την Τζένη?
Ποιος δεν θαύμασε το κορμί της Λάσκαρη και την τσαχπινιά της Καραγιάννη?
Ποιο κορίτσι δεν αγάπησε τον Παπαμιχαήλ η τον Κουρκουλο ?
Ποιος δεν θα ήθελε για πάτερα τον Κωνσταντάρα η τον Παπαγιαννόπουλος?
Ποιος δεν θα επιθυμούσε για αδερφό του τον Παραβα η τον Χρονη Εξαρχακο?
Ποιος δεν γελάει με τις γκριμάτσες του Μουστάκα η με τις ατάκες του Χατζηχρήστου?
Ποιος δεν υποκλίνεται μπροστά στην ευγένεια του Ηλιόπουλου και στην αρχοντιά του Αυλωνίτη?
Ποιος δεν θυμάται τον Σταυρίδη,τον Φωτόπουλο και πόσους άλλους υπέροχους ηθοποιούς...
Πριν λίγες μέρες μιλώντας με το μικρο μου αναλύσαμε το πόσο αβίαστα γελάς με μια ταινία που μπορεί να την έχεις δει χιλιάδες φορές και να ξέρεις την κάθε ατάκα απέξω...
Και όμως και πάλι γελάς...
Και αυτή είναι η μαγεία αυτού του παλιού κινηματογράφου...
Μάλλον αυτό να οφείλεται στο ότι αυτές οι ταινίες ήταν διαμαντια και τα διαμαντια ειναι παντοτινά που λέει και το τραγούδι...
Πάντως θέλω να ελπίζω ότι παρόλο που τέτοιοι ηθοποιοί και συντελεστές είναι δύσκολο να ξαναβγούν ο ελληνικός κινηματογράφος κάποια στιγμή να ανακάμψει και να μας ξαναμαγεψει ...
Όπως τότε...




Υ.Γ. Το πρώτο τραγούδι που παίζει στην playlist αφιερωμένο στην μικρή μου πριγκιπέσα...
Το δεύτερο το "Του βαρκάρη γιος" αφιερωμένο στον πατέρα μου που σαν γνήσιος ναυτικός μου το αφιέρωνε όταν ήμουν μικρός και εγώ από τους στίχους του πήρα το πρώτο μάθημα υπερηφάνειας...